Jedna z najważniejszych powieści XX wieku w interpretacji Henryka Boukołowskiego. Pisana przez 12 lat satyryczna opowieść o państwie totalitarnym i wyjątkowa na tle światowej literatury historia miłości. Powiedzieć o „Mistrzu i Małgorzacie”, że to arcydzieło literatury rosyjskiej, i na tym poprzestać – to stanowczo za mało. Książka na tle innych dzieł z klasyki literatury wyróżnia się bowiem nie tylko oryginalną fabułą, lecz także niesłabnącym zainteresowaniem kolejnych pokoleń czytelników.
Michaił Bułhakow zdołał pomieścić w tej jednej powieści nie tylko ciętą satyrę na absurdalną radziecką rzeczywistość lat 30. XX wieku, filozoficzne rozważania na temat kondycji sztuki przeplatane refleksjami nad ścieraniem się dobra ze złem, lecz także cudowny wątek miłosny tytułowych bohaterów, który dla wielu czytelników stanie się zapewne jedną z największych zalet tej książki.
Wszyscy, którzy ją przeczytali, nigdy nie zapomną Małgorzaty latającej na miotle czy wielkiego jak wieprz i czarnego jak noc kota Behemota, który zagryza wódkę marynowanymi grzybkami i swoim groteskowym zachowaniem wprawia w osłupienie pół Moskwy. Dość szybko okazuje się zresztą, że to właśnie diabelska świta w przesiąkniętym złem i absurdem kraju jest ostoją normalności, a szatan, nie mając zbyt wielkiego pola do popisu, „wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro”.
